απο Athens Indymedia
Παρέμβαση συντρόφων από την Πρωτοβουλία Αγώνα από το λόφο του Στρέφη για τη ΓΗ και την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 12 Δεκέμβρη ΄09 σε συγκέντρωση στο Σύνταγμα, για τις παγκόσμιες κλιματικές αλλαγές εξαιτίας του λεγόμενου φαινομένου του θερμοκηπίου. Στην παρέμβαση έγινε μοίρασμα κειμένων και ρίχτηκαν τρικάκια.
Να σημειωθεί ότι τις μέρες από 7 έως 14 Δεκέμβρη 2009 πραγματοποιούνταν στην Κοπεγχάγη διεθνής διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την κλιματική αλλαγή (Σύνοδος COP15 για το κλίμα). Δηλαδή διάσκεψη των εκπροσώπων των παγκόσμιων πολιτικών και οικονομικών ελίτ για τον εξωραϊσμό και την διαχείριση των καταστρεπτικών συνεπειών που επιφέρει σε παγκόσμιο επίπεδο - και πλέον ομολογείται από τους κυρίαρχους ως οριακή περιβαλλοντική κρίση - η διαρκώς εντεινόμενη λεηλασία, η αποικειοποίηση, η μόλυνση και ρύπανση του φυσικού κόσμου για την συντήρηση του κρατικού – καπιταλιστικού συστήματος οργάνωσης της κοινωνίας και των συμφερόντων των ίδιων των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Ενάντια σε αυτήν την διάσκεψη των παγκόσμιων αφεντικών που πραγματοποιήθηκε σε ένα σιδερόφραχτο συνεδριακό χώρο στην Κοπεγχάγη και μέσα σε ένα ασφυκτικό κλίμα καταστολής σε όλη την πόλη με διαρκείς ελέγχους, εκατοντάδες προληπτικές προσαγωγές και συλλήψεις διαδηλωτών, πραγματοποιήθηκαν πλήθος δράσεων και συγκεντρώσεων και μια διαδήλωση περισσότερων από 100.000 ανθρώπων όπου πραγματοποιήθηκαν επιθέσεις σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους όπως τράπεζες, μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες, πολυτελή μαγαζιά, το παλιό χρηματιστήριο και το υπουργείο εξωτερικών της Δανίας από αναρχικούς και αντιεξουσιαστές, ενώ ξέσπασαν και συγκρούσεις με τις πολυάριθμες κατασταλτικές δυνάμεις του δανικού κράτους καθώς και κατασταλτικές δυνάμεις του γερμανικού και βελγικού κράτους που συνεπικουρούσαν στην καταστολή των διαδηλώσεων στην Κοπεγχάγη.
Ο κόσμος της αντίστασης και της εξέγερσης είναι σε κάθε σημείο όπου τα οικονομικά και πολιτικά αφεντικά οργανώνουν την εκμετάλλευση και καταπίεση των κοινωνιών, την λεηλασία και καταστροφή της φύσης, κλεισμένοι σε σιδερόφραχτα παλάτια με μόνο όπλο τους την καταστολή. Ο κόσμος της αντίστασης και της εξέγερσης είναι παντού διαλύοντας της αυταπάτες εξωραϊσμού του σάπιου κόσμου της εξουσίας. Με αφορμή τα γεγονότα στην Κοπεγχάγη ενώνουμε τη φωνή μας με όλους όσους αγωνίζονται για ΓΗ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ έχοντας τη βαθιά πεποίθηση ότι ουτοπικό δεν είναι να πιστεύουμε ότι μπορούμε να ανατρέψουμε το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα, ουτοπικό είναι να πιστεύει κανείς ότι μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε μέσα σ' αυτό.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΤΩΝ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΩΝ ΣΤΗΝ ΚΟΠΕΓΧΑΓΗ
και το κείμενο που μοιράστηκε στην παρέμβαση:
Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΜΟΛΥΝΣΗΣ ΔΕΝ ΚΑΘΑΡΙΖΕΤΑΙ. ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ!
Κλιματική αλλαγή, σε μια στείρα, ουδέτερη επιστημονική γλώσσα που θα μπορούσε να αναφέρεται και σε κάποια φυσική διαδικασία, ονομάζεται το αποτέλεσμα που έχει πάνω στη ζωή της γης η συστηματική καταστροφή της, προερχόμενη από την καπιταλιστική λεηλασία των φυσικών πόρων και των ανθρώπινων κοινωνιών. Το αποτέλεσμα των τελευταίων δύο αιώνων κυριαρχίας ενός πολιτικοοικονομικού συστήματος, που με όπλα του τη βιομηχανική ανάπτυξη, την τεχνολογία και την επιβολή ενός εξοντωτικού για τον άνθρωπο και τη φύση μοντέλου παραγωγής και κατανάλωσης με άξονα τον ανταγωνισμό και την κερδοφορία συνεχίζει να σκορπά το θάνατο και την εξαθλίωση στις ανθρώπινες κοινωνίες, την άγρια εκμετάλλευση, τη μόλυνση και την καταστροφή της γης, του αέρα, των νερών, των δασών.
Τα κυρίαρχα ιδεολογήματα του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος -ενός συστήματος που βασίζεται στην εξουσία του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο και τη φύση- περί της προόδου και της ανάπτυξης, ενδύουν τη βίαιη εξέλιξη του σύγχρονου κόσμου σε ένα ολοένα και πιο πνιγηρό τεχνητό περιβάλλον όπου τα βιομηχανικά-μητροπολιτικά αστικά τοπία καταβροχθίζουν τα πάντα, τα δάση αποψιλώνονται και πυρπολούνται, η γη, ο αέρας και τα νερά μολύνονται, ο φυσικός κόσμος εμπορευματοποιείται, λεηλατείται και καταστρέφεται. Ένα περιβάλλον όπου κάθε μορφή ζωής ασφυκτιά, δηλητηριασμένη, κυριολεκτικά και μεταφορικά, από τα καύσιμα που τροφοδοτούν τις μηχανές της ανάπτυξης, της παραγωγής και της κατανάλωσης.
Με όχημα την αφαίμαξη και την απαξίωση του ανθρώπου και του φυσικού πλούτου της γης που μετατράπηκαν σε καύσιμη ύλη για την εδραίωση του πολιτισμού της ταξικής ανισότητας και της κοινωνικής καταπίεσης, το κράτος και ο καπιταλισμός σύρουν την ανθρωπότητα σε μια εποχή όπου οι βίαιες αλλαγές που έχουν προκληθεί στο κλίμα της γης απειλούν ριζικά τη δυνατότητα επιβίωσης εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, και οδηγούν στην εξαφάνιση εκατοντάδες χιλιάδες είδη ζώων και φυτών.
Αφού πρώτα, και για αρκετά χρόνια, επιστήμονες, κρατικοδίαιτοι ή υπηρέτες πολυεθνικών εταιρειών, ξόδεψαν αστρονομικά ποσά σε έρευνες που θα αποδείκνυαν ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη οφείλεται σε "φυσικές διαδικασίες", σήμερα, και μπροστά στη ραγδαία επιτάχυνση του φαινομένου που είναι πια ορατή δια γυμνού οφθαλμού, όλοι σχεδόν αναγνωρίζουν ότι οφείλεται σε "ανθρωπογενείς παράγοντες". Παράγοντες που στην πραγματικότητα δεν αφορούν αφηρημένα τον "άνθρωπο" ή εξίσου όλους τους ανθρώπους -είτε δηλαδή εκείνοι ζουν σε συνθήκες ανέχειας είτε απολαμβάνοντας τα πλούτη που παράγει η καταστροφή του πλανήτη-, αλλά το ίδιο το εξουσιαστικό πολιτικο-οικονομικό σύστημα και την οργανωμένη επίθεσή του στη φύση και την κοινωνία.
Σήμερα λοιπόν, τα στοιχεία μιλούν για δραστικές αλλαγές που έχουν σημειωθεί στη σύνθεση της ατμόσφαιρας, στη μέση παγκόσμια θερμοκρασία και στις συνθήκες των ωκεανών. Η αύξηση των "αερίων του θερμοκηπίου", του διοξειδίου του άνθρακα, του μεθανίου και του οξειδίου του αζώτου, ως αποτέλεσμα της ρύπανσης της ατμόσφαιρας από τη βαριά βιομηχανία, την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας και τις μεταφορές, όπου χρησιμοποιούνται τα ορυκτά καύσιμα, αλλά και της εντατικοποιημένης γεωργίας, είναι δραματική σε σύγκριση με το 1750, αγγίζοντας σχεδόν τα διπλάσια από τα φυσικά όρια των τελευταίων 650.000 ετών! Συγκεκριμένα, η συγκέντρωση μολυσματικών αερίων έχει αυξηθεί κατά 36% περισσότερο απ' ό,τι ήταν πριν από τη βιομηχανική “επανάσταση”, ενώ τα ποσοστά μεθανίου που εκλύονται από τα σκουπίδια και τα ορυκτά καύσιμα έχουν αυξηθεί κατά 250% συγκριτικά με την προ-βιομηχανική περίοδο.
Στο διάστημα του τελευταίου αιώνα υπολογίζεται αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας κατά 0,74 °C, με επιτάχυνση του ρυθμού αυτής της αλλαγής τα τελευταία 50 χρόνια, ενώ θεωρείται ότι η μέση θερμοκρασία θα αυξηθεί έως και 5,5 βαθμούς μέχρι το 2100, αν συνεχιστούν οι ίδιοι ρυθμοί καπιταλιστικής ανάπτυξης. (Ενδεικτικό για τη σημασία μιας αύξησης αυτής της τάξης είναι το γεγονός ότι την εποχή των παγετώνων, πριν από εκατομμύρια χρόνια, η μέση θερμοκρασία του πλανήτη ήταν μόλις 4 με 5 βαθμούς χαμηλότερη).
Στις αιτίες που προκαλούν την επιδείνωση του "φαινομένου του θερμοκηπίου", όπου αυξανόμενες ποσότητες θερμότητας εγκλωβίζονται πάνω από τη γη αντί να διαρρέουν στο διάστημα, πρέπει να συνυπολογίζεται, εκτός από την εκπομπή των ρύπων, ο συστηματικός αφανισμός των δασών, και ιδιαίτερα των τροπικών, που έχουν την ικανότητα να απορροφούν μεγάλες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα, και τα οποία καταστρέφονται από την υλοτόμηση, αποτεφρώνονται μαζικά σε πυρκαγιές και αποψιλώνονται είτε για την επέκταση αναπτυξιακών σχεδίων είτε για να αντικατασταθούν από ζώνες ελεγχόμενης καλλιέργειας.
Το λιώσιμο των πολικών πάγων και των αλπικών παγετώνων, τα ακραία φαινόμενα ξηρασίας ή πλημμυρών σε εκτεταμένες περιοχές του πλανήτη, με την ερημοποίηση να ναρκοθετεί τη δυνατότητα επιβίωσης εκατομμυρίων ανθρώπων και έντονα καιρικά φαινόμενα να οδηγούν σε μαζικούς εκτοπισμούς πληθυσμών, η συρρίκνωση της βιοποικιλότητας και η ραγδαία εξαφάνιση πλήθους ζωικών ειδών είναι ορισμένες μόνο από τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής. Μιας αλλαγής που συμβαίνει ήδη και που οι τραγικές επιπτώσεις της διαγράφονται ξεκάθαρα στον ορίζοντα, ακόμα και αν οι συνολικές της συνέπειες στα οικοσυστήματα του πλανήτη είναι αδύνατον να προβλεφθούν με ακρίβεια.
Είναι χαρακτηριστικό ότι εξαιτίας της ανόδου της στάθμης των ωκεανών, η οποία υπολογίζεται έως και 80-90 εκ. μέχρι το τέλος του αιώνα, απειλούνται άμεσα ή έμμεσα εκατομμύρια ανθρώπων που ζουν σε παράκτιες κοινότητες, όπως στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού, τόσο από την κάλυψη ολόκληρων περιοχών από το νερό όσο και από δευτερεύουσες συνέπειες, όπως η υφαλμύρωση του πόσιμου νερού από το θαλασσινό, η εξαφάνιση ζωικών ειδών που συνιστούν είδη βασικής διατροφής κλπ. Για την Αφρική, υπολογίζεται ότι θα αυξηθεί μέχρι το 2050 κατά 250 εκατομμύρια ο αριθμός των ανθρώπων που στερούνται κάθε πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Τα πιο μελανά σενάρια μιλούν προοπτικά για εκατοντάδες εκατομμύρια περιβαλλοντικούς πρόσφυγες παγκοσμίως και 1,5 δισεκατομμύριο ανθρώπων που άμεσα ή έμμεσα θα εμπλακούν σε συγκρούσεις που θα οφείλονται στις κλιματικές αλλαγές (όπως οι πόλεμοι για το νερό).
Η κλιματική αλλαγή, ενώ αφορά το σύνολο της ζωής πάνω στον πλανήτη, πλήττει κυρίως, και θα συνεχίσει να πλήττει, με εξαιρετική βιαιότητα τους απόκληρους του παγκόσμιου χάρτη. Εκείνες δηλαδή τις κοινωνίες στις οποίες δεν υπάρχουν ή δεν προβλέπονται τα μέσα για να αντιμετωπιστούν τα ακραία φαινόμενα ή όπου η ζωή κοστολογείται λιγότερο στην ιεραρχία της θεσμισμένης κοινωνικής, ταξικής και φυλετικής ανισότητας, είτε αυτό αφορά τον λεγόμενο τρίτο κόσμο στο Μπαγκλαντές, όπου πρόσφατα έχασαν τη ζωή τους περισσότεροι από 2.500 άνθρωποι και 3 εκατομμύρια έμειναν άστεγοι μετά το φονικό πέρασμα του κυκλώνα Σιντρ, είτε τους φτωχούς της Νέας Ορλεάνης, οπού μετά τον τυφώνα Κατρίνα όσοι επέζησαν γνώρισαν την επιβολή ενός στρατιωτικού τύπου καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, βγαλμένου από το ζοφερό μέλλον, που ενεργοποιήθηκε για να "αντιμετωπίσει" τις συνέπειες της καταστροφής.
Ενώ είναι φανερό ότι η γενικευμένη λεηλασία και η καταστροφή του φυσικού κόσμου που περιγράφουμε συνήθως ως περιβαλλοντική κρίση έχει την αιτία της όχι σε τυχόν παραλείψεις ή παρεκτροπές του όλου πολιτικοοικονομικού συστήματος αλλά στην ίδια του τη φύση, εχθρική, επιθετική και καταστροφική προς το φυσικό περιβάλλον και τον ίδιο τον άνθρωπο, με άξονα το κέρδος και τον έλεγχο πάνω σε κάθε μορφή ζωής, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια πραγματικότητα στην οποία το ίδιο το σύστημα εμφανίζεται ως … η "λύση" στο πρόβλημα. Σύμφωνα με αυτή τη διαστρεβλωμένη εικόνα, τα "προβλήματα" που γεννά ο καπιταλισμός φέρεται ότι θα επουλώσει ο "πράσινος καπιταλισμός" και η καταστροφική ανάπτυξη θα αντικατασταθεί από την "αειφόρο".
Σε κάθε περίπτωση, είτε η συγκεκριμένη ορολογία παραμένει μια φιλολογική φλυαρία για τον εφησυχασμό των συνειδήσεων είτε επιχειρείται να αποκτήσει υλική υπόσταση, μέσα από τη χρηματοδότηση ερευνών και προγραμμάτων όπως και την ίδρυση νέων κερδοσκοπικών επιχειρήσεων γύρω από "εναλλακτικές" μορφές ανάπτυξης και ενέργειας, δεν πρόκειται παρά για τη συνέχιση της καταστροφής, τόσο με τα ίδια όσο και με νέα μέσα. Αφού το θεμελιώδες σημείο αναφοράς κάθε πολιτικής που προτείνεται για την δήθεν αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών, παραμένει όχι μόνο η συνέχιση αλλά και η εντατικοποίηση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, απαιτώντας κι επιφέροντας όλο και μεγαλύτερα ποσοστά παραγωγής και κατανάλωσης ενέργειας, προκαλώντας όλο και περισσότερη μόλυνση, σε έναν πλανήτη που απομυζάται εξαντλητικά ως το έσχατο όριό του.
Η χαρακτηριστικότερη θεσμική έκφραση σε αυτή την κατεύθυνση είναι το Πρωτόκολλο του Κιότο, ένα σύνολο μέτρων για τη μείωση των βιομηχανικών ρύπων και της εξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα, που στην ουσία, παρόλο που από χώρες όπως οι ΗΠΑ δεν γίνεται καν αποδεκτό, εγκαινιάζει μια νέα εποχή ιδιωτικοποίησης και ελέγχου ακόμα και της ατμόσφαιρας! Γεννώντας νέες μορφές αποικιοκρατίας, όπως καταγγέλλουν ακτιβιστές από τον τρίτο κόσμο που αγωνίζονται ενάντια στις κλιματικές αλλαγές, και βαθαίνοντας το χάσμα της ανισότητας ανάμεσα στον αναπτυγμένο βορρά και τον εξαθλιωμένο νότο, το Πρωτόκολλο του Κιότο εισάγει, ως οικονομικά κίνητρα για τα βιομηχανοποιημένα κράτη, δικαιώματα ιδιοκτησίας πάνω στην ατμόσφαιρα, το εμπόριο ρύπων και τους "μηχανισμούς καθαρής ανάπτυξης", τοποθετώντας απλά τη μόλυνση στο πεδίο της ελεύθερης αγοράς. Έτσι είναι φτηνότερο να μεταφέρονται οι ρυπογόνες βιομηχανίες στον τρίτο κόσμο, ενώ οι βιομηχανοποιημένες χώρες μπορούν να αγοράζουν επιπλέον δικαιώματα ρύπανσης, είτε άμεσα είτε πουλώντας "καθαρή" τεχνολογία.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που τα μεταλλαγμένα προϊόντα πλασάρονται ως η “λύση” στην πείνα που επιβάλλεται σε δισεκατομμύρια ανθρώπους, έτσι και στο πεδίο των κλιματικών αλλαγών το σύστημα δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να εκσυγχρονίζει τα εργαλεία του με στόχο την επέκτασή του. Έτσι από τη μια πλευρά ως λύση στο ζήτημα της ενέργειας, και συγκεκριμένα στις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, εμφανίζεται η περαιτέρω εξάπλωση της χρήσης της πυρηνικής ενέργειας, απειλώντας την ανθρωπότητα με νέα περιβαλλοντικά ολοκαυτώματα όπως αυτό του Τσέρνομπιλ. Ενώ από την άλλη, πριμοδοτούνται δήθεν ανανεώσιμες πηγές ενέργειας όπως τα "βιοκαύσιμα", όπου αχανείς φυσικές εκτάσεις αφανίζονται για να αντικατασταθούν από καλλιέργειες μεταλλαγμένων "ενεργειακών φυτών", καθώς και οι τεχνολογίες ανάπτυξης σε βιομηχανική κλίμακα της αιολικής, ηλιακής και υδροηλεκτρικής ενέργειας (αιολικά πάρκα, υδροηλεκτρικά φράγματα κλπ), που όχι μόνο δεν συνιστούν λύση απέναντι στην καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος στην φαραωνική κλίμακα στην οποία προτείνονται, αλλά που επίσης δεν θα μπορούσαν ποτέ να αρκέσουν ώστε να ικανοποιηθούν οι αδηφάγες ενεργειακές απαιτήσεις του σύγχρονου μοντέλου καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Συμπληρώνοντας το μύθο της σωτηρίας του πλανήτη από το ίδιο το σύστημα που τον καταστρέφει, αναπτύσσεται η φιλολογία περί "ατομικής ευθύνης", όπως προπαγανδίζεται είτε από τις ίδιες τις πολυεθνικές εταιρίες και από κρατικούς φορείς είτε από τις νέες μορφές διαμεσολάβησης και χειραγώγησης, τις διάφορες ΜΚΟ και τους εκπροσώπους της λεγόμενης Κοινωνίας των Πολιτών, μεταφέροντας την ευθύνη και τη λύση του προβλήματος σε ένα μοριακό επίπεδο. Έτσι, όπως μας πληροφορούν πλήθος διαφημίσεων, αρκεί ο/η καθένας/μία μας να ανακυκλώνει τα σκουπίδια του/της στους κατάλληλους κάδους, να εξοικονομεί ενέργεια και στο μέλλον ίσως να αποκτήσει υβριδικά "καθαρά" αυτοκίνητα. Στο εμπόριο οικολογικής ευαισθησίας και στο βωμό της συντήρησης ψευδαισθήσεων που τελικά εναποθέτουν το μέλλον στα χέρια των αφεντικών, όλα επιτρέπονται, αρκεί να μην αμφισβητήσει κανείς τις ίδιες τις αιτίες της καταστροφής και της λεηλασίας του φυσικού περιβάλλοντος: το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα, τους θεσμούς και τα αναπτυξιακά σχέδιά του.
Πρόσφατο παράδειγμα στην ελληνική πραγματικότητα είναι το Καζίνο Μον Παρνές, που μέσα από ένα καταιγισμό προπαγανδιστικών διαφημίσεων στα ΜΜΕ διατυμπανίζει ότι η "Πάρνηθα θα ξαναγίνει πράσινη", ακριβώς για να αποκρύψει το έγκλημα του περσινού καλοκαιριού, όπου τα δέντρα και τα ζώα του βουνού απανθρακώθηκαν την ώρα που ο κρατικός μηχανισμός πυρόσβεσης προστάτευε από τις φλόγες το Ναό του τζόγου, καθώς και τις βλέψεις του για επέκταση μέσα στο Δρυμό της Πάρνηθας. Για να αποκρύψει δηλαδή την αδυσώπητη πραγματικότητα που αναδείχθηκε μέσα από την αντίσταση αγωνιστών, οι οποίοι με πορείες στην Πάρνηθα, τον τόπο του εγκλήματος, και με τη συμβολική επίθεση με κόκκινες μπογιές στο Καζίνο αποκάλυψαν τους υπεύθυνους της καταστροφής και εκείνους που επωφελούνται από αυτήν. Αυτός ήταν εξάλλου και ο λόγος που αντιμετωπίστηκαν από το κράτος ως "εσωτερικός εχθρός" με την κινητοποίηση μεγάλων κατασταλτικών δυνάμεων πάνω στο βουνό, τη βίαιη σύλληψη και δίωξη 27 αγωνιστών/τριών.
Για μας, η μόνη δυνατή απάντηση στα αδιέξοδα που γεννά το κράτος και ο καπιταλισμός, καταστρέφοντας και λεηλατώντας τη φύση και τις ανθρώπινες κοινωνίες, δεν μπορεί να βρίσκεται ούτε στην παραίτηση μπροστά στο μέγεθος όσων διακυβεύονται, ούτε στην αναζήτηση "εναλλακτικών" λύσεων που θα εξωραΐσουν το ίδιο το σύστημα, αλλά στην ανατροπή και την καταστροφή του. Και μεταξύ άλλων, μερικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση μπορούν να αποτελούν οι κοινωνικές αντιστάσεις που ξεπηδούν αυθόρμητα για την προάσπιση των βουνών, των δασών, των ποταμών, των λιμνών, των ακτών, της άγριας ζωής του φυσικού κόσμου και των τοπικών κοινοτήτων που υφίστανται την επέλαση της καταστροφής στο όνομα της ανάπτυξης. Όπως επίσης και οι κοινωνικές αντιστάσεις που ξεπηδούν για την προάσπιση των ελεύθερων χώρων μέσα στις καπιταλιστικές μητροπόλεις όπου σχεδιάζεται η αναπτυξιακή λαίλαπα, η οποία μέσα στο αστικό τοπίο παίρνει τη μορφή της ανάπλασης και του ελέγχου.
Σ'αυτές τις αντιστάσεις, όπως εκείνες που ξεπήδησαν με αφορμή την καταστροφή της Πάρνηθας και άλλων περιοχών, στους αγώνες ενάντια στα αναπτυξιακά σχέδια και έργα, όπως η εκτροπή του Αχελώου, τα φράγματα στον Άραχθο και τα ορυχεία χρυσού στη Χαλκιδική, στις αντιστάσεις μέσα στις πόλεις για την προάσπιση και την επανοικειοποίηση των ελεύθερων χώρων, την απελευθέρωση δηλαδή χώρου και χρόνου από την εξουσία και το κεφάλαιο, αλλά και στην προσπάθεια συνάντησης όλων αυτών των στιγμών αγώνα -όπως πρόσφατα επιχειρήθηκε στο διήμερο εκδηλώσεων που οργάνωσε στις 19-20 Οκτώβρη η Ανοιχτή Συνέλευση από το Λόφο του Στρέφη με τα χαρακτηριστικά της αυτοοργάνωσης και της αντίστασης "από τα κάτω"-, ενυπάρχουν μερικά από τα σκιρτήματα ανατροπής του πολιτισμού της απάθειας, της μόλυνσης, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, για την απελευθέρωση των ανθρώπων και της φύσης.
Η 8η Δεκέμβρη, παγκόσμια ημέρα δράσης ενάντια στις κλιματικές αλλαγές, δεν είναι παρά μια αφορμή να επαναλάβουμε πως ουτοπικό δεν είναι να πιστεύουμε ότι μπορούμε να ανατρέψουμε το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα, ουτοπικό είναι να πιστεύει κανείς ότι μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε μέσα σ' αυτό.
ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ, ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΙ Ή ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΓΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ακραιφνείς φίλοι του βουνού και του δάσους
Αγγελής
Όλα τα νερά της Χιλής εκτός από τη θάλασσα, έχουν «κοπεί» σε μερίδια που ονομάζονται «δικαιώματα νερού». Τα «δικαιώματα νερού» είναι τίτλοι ιδιοκτησίας ισόβιοι, ξέχωροι από τη γη και έχουν εμπορική αξία, όπως ακριβώς ένα σπίτι, ή ένα κτήμα. Μπορείς να το νοικιάσεις, να το χρησιμοποιήσεις, ή να το κρατήσεις χωρίς να το κάνεις τίποτα περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή, για να το πουλήσεις ακριβά.
Στη χώρα, που θεωρείται πρωτοπόρος στις εφαρμογές του νεοφιλελευθερισμού και των ιδιωτικοποιήσεων, όλα τα νερά πωλούνται. Ποτάμια, λίμνες και υπόγεια ύδατα καταλήγουν σε ιδιώτες, σε επιχειρήσεις και κερδοσκόπους που θεωρούν το νερό επένδυση με σκοπό το κέρδος. Στη Χιλή το νερό δεν θεωρείται πια αναφαίρετο δικαίωμα, αλλά εμπορεύσιμο προϊόν. Με άλλα λόγια αυτό σημαίνει, πως αν είσαι αγρότης δεν μπορείς να ποτίσεις το χωράφι σου ακόμα και αν αυτό βρίσκεται στις όχθες του ποταμού διότι το ποτάμι μπορεί να ανήκει σε άλλους. Αντιστοίχως, δεν μπορείς να πάρεις νερό αν δεν έχεις «δικαίωμα» και συλλαμβάνεσαι αν πιαστείς επ' αυτοφώρω.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα παρατηρείται στη βόρεια Χιλή, στην έρημο της Ατακάμα, που θεωρείται η πιο ξηρή περιοχή του πλανήτη. Τα εδάφη, στα οποία κατοικούν από την αρχαιότητα οι ιθαγενείς ινδιάνικοι πληθυσμοί Αυμάρα και Λινκάν Αντάι, είναι πλούσια σε ορυκτά και μέταλλα. Η Χιλή είναι ο τρίτος προμηθευτής χαλκού του κόσμου. Οι εταιρίες που διαχειρίζονται τα τεράστια ορυχεία χαλκού της περιοχής, έχουν πάρει στην ιδιοκτησία τους τα νερά του Ρίο Λόα, του μακρύτερου ποταμού της χώρας. Και μπορεί κάποτε τα νερά του ποταμού να έδιναν ζωή στην περιοχή, σήμερα, όμως, τεράστιες ποσότητες νερού χρησιμοποιούνται για να ξεχωρίσουν το μέταλλο από την πέτρα. 
Ένα από τα τρία μεγαλύτερα ορυχεία χαλκού του κόσμου είναι αυτό της Τσουκικαμάτα. Από πάνω μοιάζει σαν ένας τεράστιος κρατήρας, μια από τις μεγαλύτερες τρύπες που έχει ανοίξει ο άνθρωπος σε αυτόν τον πλανήτη. Έχει 1 χιλιόμετρο βάθος, 4,9 χιλιόμετρα μήκος και τρία χιλιόμετρα πλάτος. Αυτό το γεμάτο σκόνη μέρος, είναι η καρδιά της οικονομίας της χώρας. Δουλεύει 24 ώρες το 24ωρο, 365 μέρες τον χρόνο, με 8000 ανθρώπους προσωπικό, παράγοντας περίπου 11.000 δολάρια κάθε λεπτό που περνάει. Το ορυχείο το εκμεταλλεύεται η κρατική εταιρία Codelco. «Η κατανάλωση λίτρου ανά δευτερόλεπτο της Βόρειας Κοδέλκο, που περιλαμβάνει την Τσουκικαμάτα, είναι γύρω στα 1.900 λίτρα το δευτερόλεπτο», λέει ο Γκοντόι Αλεμάν, πολιτικός μηχανικός. 1900 λίτρα ανά δευτερόλεπτο αντιστοιχεί στην ποσότητα νερού που θα κατανάλωναν σε 1 μέρα 432.000 Αμερικανοί, ή 1.216.000 Ευρωπαίοι, ή 16.416.000 Αφρικανοί.
Η εθνική κυριαρχία της Χιλής έχει πια υποθηκευτεί αφού το 85% των νερών της πρώτης κατηγορίας (ποταμοί και λίμνες) δεν ανήκουν στη χώρα αλλά στην Πολυεθνική ισπανική εταιρία παραγωγής ενέργειας, την ENDESA. Από την άλλη πλευρά όλες οι Εταιρίες Ύδρευσης, παροχής πόσιμου νερού και αποχέτευσης βρίσκονται πια στα χέρια μεγάλων οικονομικών οργανισμών και πολυεθνικών εταιριών, όπως στους ομίλους Solari, Luksic, Vicuña, Leon και στις εταιρίες Αnglean Water, Thames Water (Μ.Βρετανία), Iberdrola(Ισπανία), Suez Lyonnaise Meaux (Γαλλία). Η τελευταία εταιρία είναι ιδιοκτήτρια της Εταιρίας Aguas Andinas, που τροφοδοτεί με νερό την πρωτεύουσα Σαντιάγο.
Υπό αυτές τις συνθήκες, ο ντόπιος πληθυσμός βιώνει τις άγριες συνέπειες της πλήρους εμπορευματοποίησης ενός αγαθού που ελάχιστοι πίστευαν ότι θα υπαχθεί στους νόμους της αγοράς, που το μόνο που καθορίζει είναι οι αριθμοί του κέρδους μιας χούφτας ιδιωτικών εταιριών. Όμως, ο πρώην πρόεδρος των ιθαγενών της Ατακάμα με μερικές απλές λέξεις προβλέπει το δυσοίωνο μέλλον: «Το νερό και η γη πάνε μαζί. Το ένα είναι το θηλυκό και το άλλο το αρσενικό. Το νερό δεν είναι δικό μου, εγώ είμαι μέρος του. Ούτε η γη είναι δική μου, εγώ είμαι μέρος της. Ο άνθρωπος είναι περαστικός. Και παρ' όλα αυτά θέλει να παίξει με τη γη. Αλλά ποτέ δεν το έχει πετύχει. Γιατί μετά η γη θα τους στείλει το λογαριασμό. Και η γη δεν ζητάει λεφτά, πληρώνεται με αίμα».
